با اینکه خداوند سبحان می‌فرماید: «سَنُریهِمْ آیاتِنا فِی الْآفاقِ وَ فی أَنْفُسِهِ؛ به زودی نشانه‌های روشن خود را در نواحی [آسمان و زمین] و در وجود خود آنان به ایشان ارائه خواهیم داد»(فصلت 53)
همچنین می‌فرماید: «قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ؛ بگو: بنگرید که در آسمان‌ها و زمین چه چیز است»(یونس 101)
آیا ممکن است با وجود خلوص و صدق در استعلام و طلب، هدایت و ارائه آیات معرفت برای انسان نباشد؟! باب رسیدن به کمالات و لقاءالله مفتوح است. حیف نیست این مراحل را که از راه بندگی حاصل می‌شود، نداشته و از آنها محروم باشیم؟!
در زمینه معرفت وارد شده است: «ما کنْتُ أَعْبُدُ رَباً لَمْ أَرَهُ؛ من کسی نیستم که پروردگارِ ندیده را بپرستم»(اصول کافی ج 1)
و نیز: «عَمِیتْ عَینٌ لا تَراک عَلَیها رَقِیباً؛ چشمی که تو را ناظر بر خود نبیند، کور است (کورباد!)»( بحار ج 64)
و یا اینکه: «رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِیمَانِ؛ دل‌ها او را با ایمان‌های واقعی می‌بینند»(اصول کافی ج 1)
همچنین: «نَزَلَ مِنْ رَبهِ مَنْزِلَةً فَرآهُ بِقَلْبِهِ؛ نسبت به پروردگارش در منزلتی قرار گرفت تا اینکه او را با قلبش مشاهده نمود».(المیزان ج 19)
در محضر بهجت، ج۲، ص۱۹
